French poetry after 1950, in search of identity

İki dünya savaşına tanıklık eden yirminci yüzyılın ilk yarısı, ve bu süreçte boy gösteren ekonomik krizler, Fransız şiirinin geleceğine büyük ölçüde yön vermiştir. Çok köklü bir geçmişe sahip olan edebi akımların ekollerin doğmasına yol açan şiiri, kabul görmüş edebiyat akımı olarak, en son Breton’un başını çektiği gerçeküstücülük ile kendinden söz ettirmiştir. Sonrasında şiirinin, ne yazık ki belli başlı sabit çizgisi, kılavuzu de çatısı altında şairlerin toplanacağı ekolü olmuştur. her şeye rağmen, Prévert gibi bireysel şairler, Eluard, Aragon savaş dönemi direnişçi Jaccottet, Bonnefoy, Réda neolirik şairlerle ettirmeyi bilmiştir. Ne 1950’lerden sonra şiiri tüm varoluş çabalarına girişimlerine rağmen o eski ihtişamlı günlerine nedense türlü kavuşamamıştır. Fransa’da şiir, olayların, olguların, ve/veya duygu, düşünce hayallerin anlatıldığı sanat dalı iken özelliğinden giderek uzaklaşmış daha çok dil ağırlıklı yeni stillerin denendiği alana dönüşmüştür. Ayrıca, teknolojik gelişmeye paralel olarak gösteri dünyasının hızlı şekilde ilerleme kaydetmesiyle, Brassens, Ferré, Brel şarkıcı basılı metin olmaktan çıkmış sözlü sanata Bu seyir, akıllara, ister istemez, bazı olası sorular getirmektedir. Geçmişte kurumsal kimliğe tıpkı dönem romanda da olduğu gibi, açmaza, duraklama dönemine mi girmiş kendisine kimlik, çıkış yolu aramakla mı meşgul, yoksa evrilip kavuşmuş, bulmuş sessizce seyrini sürdürmekte midir? çalışmada, iki olasılıktan yola çıkarak, gerçeği analitik, tarihsel sosyolojik açıdan ele almaya çalışıp, açmazını sebeplere dayandırmayı somut çıkarımlarda bulunmayı hedeflemekteyiz.